Appingedam – Als het aan Kim Velleman uit Appingedam ligt, komt er zo snel mogelijk een huurdersloket waar bewoners van sociale huurwoningen terecht kunnen met vragen over onder andere de ZAV-regeling. De huidige onduidelijkheid waar veel mensen mee worstelen, moet plaatsmaken voor transparantie en een correcte afhandeling.
De inwoonster van Appingedam streed met succes voor haar eigen belangen en stond aan de basis van de regeling die huurders een vergoeding van 3000 euro biedt voor zelf aangebrachte voorzieningen. Een periode waar ze liever niet op terugkijkt.
Informatiepunt hard nodig
“In 2019 was ik één van de vele gedupeerden,” vertelt Velleman. “Er werden destijds door Woongroep Marenland veel beloften gedaan die niet werden nagekomen. De boosheid onder huurders was groot. Tijdens de wijkvernieuwing werden we nauwelijks betrokken bij de plannen, dat kan ik nu met zekerheid zeggen. Mensen moesten onder schrijnende omstandigheden verhuizen — dat mag nooit meer gebeuren. Ik heb in die periode veel mensen huilend over de vloer gehad, sommigen werden zelfs bedreigd door de woningstichting. Anderen schakelden een advocaat in omdat ze simpelweg te moe waren om nog langer in gesprek te gaan met Marenland. Gelukkig ligt dat achter me, maar we zijn er nog lang niet. De regeling is er, maar de uitleg ontbreekt nog steeds. Daarom moet er echt een helder informatiepunt komen om mensen verder te helpen.”
ZAV-regeling roept vooral vragen op
Hoewel Velleman blij is dat de ZAV-regeling er is, merkt ze dat deze in de praktijk meer vragen oproept dan beantwoordt. “De NCG werkt met een beknopte lijst van voorzieningen die in aanmerking komen voor vergoeding, maar die is verre van compleet. Denk aan sierbestrating, pergola’s, gras, grind, tuinverlichting of schuttingen — eigenlijk alles wat je in een tuin kunt bedenken. Veel mensen denken dat ze daar geen recht op hebben en kiezen automatisch voor de standaardvergoeding van 3000 euro, terwijl er vaak veel meer mogelijk is. Mijn eigen aanvraag is herzien en dat leverde aanzienlijk meer op. Ik moedig iedereen aan om hun aanvraag te laten herzien. Veel mensen zijn me daar achteraf enorm dankbaar voor.”
Slechte informatievoorziening
Volgens Velleman is de gebrekkige informatievoorziening een groot knelpunt. “De NCG actualiseert de lijst niet en als je niet weet wat er wél mogelijk is, ontdek je dat ook niet. Veel mensen weten niet eens dat een herziening mogelijk is. En er zijn zelfs huurders die überhaupt nog nooit van de ZAV-regeling hebben gehoord. Dat is onacceptabel. Er worden geen brieven verstuurd, en mensen zonder internet hebben helemaal geen toegang tot deze informatie. Dit had nooit zo snel ingevoerd mogen worden zonder echte inspraak van bewoners. Dat gebrek aan communicatie heeft bij veel mensen gezorgd voor stress en psychische klachten — en dat hoort niet in een land als Nederland.”
‘Normaal wonen moet ook echt normaal zijn’
“Dat ik nu in een woning woon die eruitziet zoals ik het wil, is iets wat eigenlijk de normaalste zaak van de wereld zou moeten zijn,” zegt Velleman. “Maar ik spreek nog steeds veel mensen die zich niet thuis voelen in hun huis of die hun oude plek missen. Vooral ouderen rouwen om hun verloren tuin of alles wat ze in de loop der jaren hebben opgebouwd. Je krijgt dat met geld niet terug, maar het pad naar compensatie moet wel volledig beschikbaar zijn. Daarom ben ik groot voorstander van een huurdersloket binnen de gemeente Eemsdelta — waar mensen goed worden geïnformeerd en begeleid worden bij het indienen van hun aanvraag. Want wie geen digitale vaardigheden heeft, valt nu buiten de boot. Dat moet echt veranderen.”
